's Gravenzande 17.09.2011 - Wie kan zich nog dat zware dierenongeval herinneren waarbij een Greyhound levensgevaarlijk gewond raakte in juni? Hieronder verslag van de eigenaren en hun kant van het hectische incident.
Vrijdagavond 10 juni j.l. voltrok zich een klein drama. Een onverlaat had het hek op de dijk open laten staan. En of het de regen was, of dat ze iets zag, we weten niet wat onze hond Minnie bezielde. Normaal hield ze halt bij het hek maar nu rende ze door. En op het kruispunt van de Strandweg en de Zeestraat volgde een harde klap. Hevig bloedend probeerde ze overeind te krabbelen, toen ze eenmaal stond ging ze er vandoor, zo ook de automobilist. Uiteindelijk vonden we haar terug in de wijk Zandevelt.
Het bloed stroomde onafgebroken uit Minnie’s hals. Snel mee naar huis genomen en 112 gebeld. Alles leek een eeuwigheid te duren maar uiteindelijk werd ze door de dierenambulance meer dood dan levend bij het Huisdierenziekenhuis in Honselersdijk gebracht. Ze verkeerde in shock.
Toen Mien enigszins stabiel was werd besloten om haar over te brengen naar de Intensieve Zorg Afdeling van de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht. Mien haar linkerflank lag op tientallen plaatsen open; elk knokkeltje was ontveld. Haar halsaders en halsspier waren finaal doorgescheurd. Ze werd geopereerd aan haar hals, linker heup en een klaplong. Vervolgens heeft ze 5 dagen op de intensive care gelegen.
Als zoiets gebeurt ben je even uit balans maar gelukkig krijg je hulp. Sommige hulpverlening beschouw je als vanzelfsprekend, totdat het zo ver is dan besef je hoe bijzonder het is dat er mensen zijn die er hun werk van maken om jou te helpen. Onze dank gaat dan ook uit naar deze bijzondere mensen van de dierenambulance, politie (dienst levende have), de dierenkliniek en de IZA te Utrecht. Maar naast deze professionals krijg je plots hulp uit onverwachte hoek. Zoals Stephanie die net van de manege kwam, haar scooter aan de kant zette en te hulp schoot. En Diana die haar nette kleren negeerde en hielp bij het dichtdrukken van de wond. Maar ook buurman Arjan die uit huis kwam en zich over onze kinderen ontfermde. Ook in de periode erna was alle zorg en aandacht hartverwarmend.
En Mien?? Die paradeert alweer parmantig aan de lijn en gaat sinds anderhalve maand weer als een speer over het strand. Het lijkt of ze niet weet door wat voor een klein oogje van een naald ze 3 maanden geleden is gekropen. Enerzijds beangstigend want het zou dus zo weer kunnen gebeuren. Anderzijds gelukkig want het lijkt dat ze er vooralsnog geen fysiek of mentaal letsel aan over heeft gehouden. En dat is toch het belangrijkste! Daarom namens ons en Minnie dank voor alle hulp.