Goed stuk.
Honselersdijk 17.03.2013 - Ik loop al tijden te prakkiseren of dit onderwerp ter sprake moet komen, maar afgelopen week beëindigden zeker 3 Westlanders hun leven.
Elke keer dat mensen overlijden is een aangrijpende gebeurtenis of het nu komt door ouderdom, ongeluk, ziekte of dat mensen zelf een einde maken aan hun leven.
Twintig jaar geleden kwamen in onze regio 20-25 mensen om het leven met verkeersongelukken per jaar. Nu is dat aantal tot bijna 0 genaderd. Een voortreffelijke vooruitgang waarbij goed gekeken is naar oorzaken (zoals te hard rijden) en verbeteringen aan de wegen.
Maar zelfmoord/levensbeëindiging lijkt wel een hopeloos gevecht tegen bepaalde gedachten die mensen aansporen maar een einde aan hun leven te maken. Alsof dat dé oplossing is.
Feiten en cijfers
De laatste cijfers die ik te horen kreeg in de media liegen er niet om. Jaarlijks maken rond de 1600 mensen een einde aan hun leven van de 100.000 pogingen die worden ondernomen. 1 miljoen mensen heeft last van depressies. Vergeleken met verkeersongelukken ligt zelfmoord 2x zo hoog.
Als je het van dichtbij meegemaakt hebt zit je toch soms te piekeren hoe je het had kunnen voorkomen. Wat dus geen zin heeft want het is een voldongen feit.
Ik heb al heel wat overleg met anderen hierover gehad ten tijde dat er weer zoiets gebeurd was, of gewoon om te kijken of hier bepaalde preventieve maatregelen nog ontwikkelt kunnen worden los van psychiaters en alle hulplijnen die er al zijn zoals 113.
Teveel krijg je dan antwoorden te horen in de geest van,’Het heeft toch geen zin’, ‘Het is van alle tijden’, ‘Het is een ziekte tussen de oren wat je er niet uit kan krijgen’ enz. Ik word daar niet vrolijk van, want opgeven en dingen op zijn beloop laten is het laatste wat in mij opkomt, zeker hierin.
Laat ik u dan maar vertellen wat ik zelf een paar keer heb meegemaakt op straat. Want daar gebeuren die dingen meestal.
Een paar bijzondere ontmoetingen
Zeker 10 jaar geleden maakte ik iets bijzonders mee. Ik was met mijn Labrador Sam aan het wandelen achter de sportvelden toen ik een vrouw tegenkwam. Nu kom ik wel meer mensen tegen als ik wandel, maar deze keek zo belabberd uit haar ogen en haar hele houding sprak boekdelen. Die zat stevig in een dip.
Ik ben gewoon verder gelopen en dacht daar over na. Ik nam me voor om als ik een volgende keer nog iemand zou tegenkomen in dergelijke staat, ik eens een praatje zou beginnen, niet wetende dat die gelegenheid spoedig zou aandienen.Een paar weken later was het zover. Weer een vrouw van even 30 jaar die er helemaal doorheen zat. Eerst liep ik voorbij maar ik draaide me om en vroeg haar of het wel goed met haar ging.
Op die vraag kwam dat kleine verwondde meisje van binnen naar boven en begon ze te huilen. Ze was op weg naar de flat om daar vanaf te springen. Alle hulp die ze had gekregen had niets opgeleverd, dus dit was nog de enige uitweg voor haar.
Ik heb met haar gepraat, meegenomen naar huis en heb toen haar man gebeld die haar kwam ophalen. Samen met mijn vrouw hadden we een goed gesprek en uiteindelijk werd het duidelijk. Wij geloofden haar verhaal. We kunnen hier niet teveel in details treden, maar ik ben ervan overtuigd dat die ontmoeting buiten een dramatische gebeurtenis later verhoed heeft. Af en toe kom ik ze nog tegen en dan ben ik blij dat ik toen alert was.
Een paar maanden geleden kwam ik een jongen van rond de 20 tegen die met zijn fiets aan de hand over het voetpad liep bij Madestein. Hij draaide alleen maar rondjes met zijn fiets en wandelde met gebogen hoofd. ‘Gaat niet helemaal lekker hé zo te zien?’ Hij knikte bevestigend en vertelde zijn verhaal in vogelvlucht. Al zijn beste bedoelingen waren afgewezen op onbegrip uitgekomen of hadden niets opgeleverd, hij zag het even niet meer zitten.
Toevallig had ik net weer een levensbeëindiging gehoord van iemand wat we als media meestal via via of direct te horen krijgen. ‘Eén ding, zei ik met wijzende vinger, ‘je gaat geen zelfmoord plegen’ en ik waarschuwde hem voor bepaalde varianten.
‘Dalen in het leven zijn er om je te vormen voor nieuwe dingen in de toekomst. Je mag nu niet snappen waarom je hier inzit, maar geloof me, als je eruit komt en bent, omdat je volhard hebt, zal je een inspiratiebron zijn voor mensen die later op je weg komen en in een dip zitten. Snap je dat?’
Met nog veel meer woorden van die strekking probeerde ik hem te bemoedigen en hem zijn levensvisie op het grotere geheel te laten inzien. Ik haalde een paar voorbeelden van moeilijkheden uit mijn eigen leven aan. Hij klaarde zichtbaar op. Ook wees ik hem op die Grote Vriend hierboven die een plan met alle mensen heeft en die weet waar we in zitten en doorheen gaan. We hadden een goed gesprek en hij bedankte ervoor.
Wat u en ik kunnen doen is misschien een druppel op de gloeiende plaat, maar elke keer als we mensen over hun wanhoop van het moment, over schuld van het verleden of angst voor de toekomst heen kunnen laten kijken, door een simpel gesprek aan te knopen, is winst.
En we hoeven ze niet per sé uit hun dip te halen of te praten, als ze maar even proeven van de hoop op de toekomst. Dat maakt het tijdelijke dal dragelijker.
Alert zijn voor het welzijn van de mensen om ons heen, het is niet veel maar soms kan een simpel gesprek een groot verschil maken om de juiste keuze te maken. We kunnen niet alles voorkomen, maar we kunnen het wellicht proberen.
Ik wens u en fijne zondag verder.